Ενταγμένες μέρες στη λύπη
οδηγούν εκείνους που έμειναν
με προσκυνητάρια στους βωμούς της θλίψης
στους ναούς της απουσίας
διαβάζοντας προσευχητάρια αγίων που έφυγαν
δακρύζοντας ανθούς,
πενθούν στιγμές αθωότητας
κρυφά από βλέμματα
που αγγίζουν την περιέργεια.
Τόπος ξερός, απροσκύνητος στους πολλούς
και μόνον αλύτρωτα πνεύματα επιστρέφουν συχνά
με λιτανείες παραπόνων
για να ησυχάζουν ψυχές ασύνορες
στους ανεκδήλωτους λυγμούς τ’ αγέρα
στάζοντας άρνηση σε ασώματα - σώματα φυγής
στους ιστορισμούς της αγάπης.
Κι όταν γεράσουν οι πόνοι
στου ποταμού το γύρισμα
η αναμονή θάχει πεθάνει
στου νερού τα μιλήματα…
