Μακρινό ταξίδι, με το παρελθόν να κυνηγάει το παρόν
σε δάση φεγγαριών μια ανυπότακτη κραυγή συνοδεύει
όνειρα μέρας στις ανάσες κόκκινης νύχτας,
υγρά συναισθήματα
μεταφέρουν ρευστές καύσεις φιλιών
στου καημού τον ορίζοντα παλιάς φυγής
αγγίζοντας ένα στεγνό ΟΧΙ στην περίμετρο του ΝΑΙ
στα πνιγμένα ΘΕΛΩ που έσβησαν αργά-αργά
τότε που ο άνεμος φώναζε να διακινήσει τα ΠΡΕΠΕΙ
στους αδιέξοδους πόθους,
γραμμές τέλους σχεδιάστηκαν σε ανεπίστροφους χάρτες
με θλιμμένα χαμόγελα να αναρριχώνται σε βουνά,
να πέφτουν σε φλούδες που μαζεύτηκαν για να ζεστάνουν καρδιές
σε καθρεφτισμούς φωτιάς με ξάγρυπνους ύπνους.
Ακάνθινα στέμματα κρυφών ερώτων που αιμορραγούν
σε συμπληγάδες που διώχνουν φορεμένο θάνατο
θέλοντας να τον χρίσουν αθάνατο
με πληγές που ακόμα δεν έχουν επουλωθεί,
σκοτάδια γυμνά γλύφουν πόνους
αγκαλιάζοντας με απέραντη θλίψη τη μοναξιά...
