Αίμα παντού...το αίμα παντού και πάντα...
Το αίμα των αθώων,
που αγιάζονται, σαν καταρρέουν από την οδύνη μιας "πανάρχαιας θλίψης"
που ευλαβικά υπηρετήθηκε,
μη μπορώντας να αντιταχθούν στο εφήμερο χρέος που τους εδόθη.
Πως ν' απαγκιστρωθούν εκείνα τα εύθραυστα, τα μοναδικά,
κάνοντας την έξοδο, για να αφεθούν στην ηρωική έξοδο ηρωικών ανθρώπων,
που αντέχουν έστω και πικραμένοι να ονειροπολούν, να ελπίζουν.
Γενναία αντιστέκονται στα καλέσματα της μοίρας,
προχορώντας μπροστά στα απέλπιδα χτυπήματα ενός προαναγγελθέντος
δαιμονισμένου τέλους, που επιζητούν να πλήξουν αγγέλους.
Οι θρήνοι ύστερα θαρθούν για όσα έπρεπε να γίνουν και δεν έγιναν...
για τις συσσωρευμένες συμφορές, που οδηγούν ανείρευτες ζωές σε μια πάλη τραγική,
ως να επέλθει η πλατωνική μέθεξη από τον αλάθητο λόγο της σιωπής
που διδάσκεται η μεγάλη αρετή της ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΩΣ.
Η "ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΜΕΘΕΞΗ" ήρθε.
Η λογικά απροσδιόριστη μετοχή ενός πράγματος στην ιδέα, ενός αισθητού
σε κάτι νοητό.
Κάτω από τον ουρανό και μπροστά στους θεούς
οι μεγάλες λυτρωτικές αποφάσεις επιλεκτικά λαμβάνονται...
