Τόσα γράμματα σταλμένα
με υστερόγραφα να λιποτακτούν
χαρτάκια διπλωμένα
ανάμεσα σε αναφιλητά και μάτια δακρυσμένα
σε ρυάκια σιωπής
που ταξιδεύουν την μελάνη των δακτύλων
την λεπτομέρεια της φυγής
σε αζωγράφιστο λιμάνι
με αγκυροβολημένους φόβους.
Τόσες λέξεις σπαταλήθηκαν
για την αναστήλωση διατηρητέας μνήμης
στα προσκυνητάρια της απουσίας,
με ταριχευμένους ημεροδείχτες
να μετρούν εφιαλτικούς μήνες απόγνωσης
μετασχηματίζοντας τον χρόνο σε ποταμό
που δεν γυρίζει πίσω
παρατηρώντας την αποσύνθεση ναυαγίων
που στην άμμο κόλλησαν
την λασπωμένη ανυπαρξία
με προσχήματα επιστροφής μετέωρα
στο μάταιο μιας ασύνθετης προσμονής.
