Άγγελος Πετρουλάκης
Κάποτε
θα τραγουδήσω με τη φωνή των δέντρων,
με το ψιθύρισμα των λουλουδιών.
Κάποτε
...θα τραγουδήσω με το θρόισμα των φύλλων,
με τη φωνή των ανέμων.
Κάποτε
θα τραγουδήσω με το ξέσπασμα καλοκαιριάτικης μπόρας
και θα σταθώ απέναντί σου με δυο κυκλάμινα...
Θα τραγουδήσω για τα σπίτια με τις βοκαμβίλιες
για τα ξωκλήσια που σκλαβώνουν στο άσπρο τους το φως,
για σκαριά τσακισμένα
και γοργόνες που θρηνούν ακόμα την πτώση του Ίκαρου.
Σοφία Στρέζου
Ίσως αν μ' άφηνες
μπορεί να έφτανα κάποτε να τραγουδήσω
τον ίδιο λυγμό που χρόνια τώρα καίει μέσα μας
ταξιδεύει με τους ανέμους
για μιας μέρας ταξίδι
στα οροπέδια του φεγγαριού
στις ακτές των άστρων
που Ίκαροι φτεροκοπούν πτώσεις
στα φιλέματα του θανάτου.
Ίσως αν μ' άφηνες
να μπορούσαμε κάποτε να βρεθούμε
"εγώ μ' ένα τσιγάρο
κι εσύ η στάχτη του"
σε ασώματες συνεδρίες
σκαριά ναυαγισμένα, τσακισμένα,
στων χεριών τα φιλήματα
σε συνωμοσίες σιωπής.
Ίσως αν μ' άφηνες
θα αντέχαμε κάποτε
να σταθούμε απέναντι
σαν βροχή και μπόρα και καταιγίδα
σε ξεσπάσματα ηχοποιημάτων
που φώναξαν την φυγή
κι έστειλαν φιλί στο αντίο.
