Κι εκεί που λέω
"θα πολλαπλασιάσω τον άνεμο "
για να με φέρει κοντά σου",
εκεί εκείνος διαιρεί
στέκεται ακίνητος στην ακινησία του χρόνου
αφαιρεί διαδρομές
καθώς ξεκουράζεται στους Αιολικούς ασκούς
μιας μακαριότητας ανερμήνευτης
στις δικές μου προθέσεις.
Αναμονή που γεννά αόριστο χρόνο
κι ούτε που νοιάζεται
για τον δικό μου παρόντα ή μέλλοντα
ασώματο συναίσθημα
ενταφιασμένο σε παρακείμενο
που ενσωματώνεται σε υπερσυντέλικο
εκγυμνάζοντας αντοχές σε βάραθρα στίχων
με την γραμματική να ασελγεί πάνω μου
με μετοχές άκλητες.
Κράτησα το συντακτικό ως άλλοθι
στις κλήσεις ευσπλαχνικού αγέρα
υπερασπιζόμενη
την άφαντη ακινησία τ' ανέμου
την ταυτόχρονη συντριβή
στον εκσφενδονισμό με πτώσεις θανάτου
στην ακαταμάχητη γοητεία
της πρόσθεσης νέων ανέμων
που θα με φέρουν κοντά σου.
