Μάτια που αγγίζουν την λύπη
σε ξέφωτα θλίψης,
με την απουσία να διαπερνά
παρανοϊκές αποφάσεις
κι ούτε μια ελπίδα αγάπης μετάγγιση
στην προσπάθεια επιβίωσης του ονείρου
στις αυτόχειρες διαδρομές
στα ρέκβιεμ των τραυμάτων.
Μάτια που αγγίζουν την επιμονή
υπηρετώντας μια εμμονή πόθου
στην αντιπαλότητα με την λογική
στα νοσταλγικά ταξίδια
εκείνων που ακόμα δεν βιώθηκαν
στις αποψιλώσεις του θυμού
και μιας οργής πνιγμένης
στην ηρεμία των επιλογών
τότε που οι νύχτες ακόμα ούρλιαζαν
σε σώματα γυμνά και κρύα.
Στάσιμα τα βλέμματα αγγίζουν τον άνεμο
που ξέρει να εισχωρεί,
να καλεί λωτοφάγους
ν' αρμενίσουν θάλασσες ανοιχτές,
λέγοντας οριστικά αντίο
στα καλέσματα της απελπισίας.
