Τόσο καιρό ευλαβικά σωπαίνεις
στα πέρατα του πόθου
έχοντας συντροφιά τον ουρανό
στη Γη των ονείρων
που τόσο λαχτάρισες να περπατήσεις
διεκδικώντας να ξεδιψάσει η ψυχή
από φως αστραπής
στα σκιώδη περάσματα της καρδιάς.
Αφέθηκες σε εξαντλητικές αναζητήσεις
ημερεύοντας τους εφιάλτες
που την σκέψη στοίχειωναν
την θηριωδία των εμμονών
που κατέτρωγαν το νου
μέρες ζεστές και νύχτες παγωμένες
στους ναυαγισμούς των ονείρων.
Τώρα αίμα ζεστό οδηγεί το τιμόνι
αντιστεκόμενου χαμού
με κουράγιο και θλίψη χρωματίζεται
χρέος αλύτρωτου λυτρωμού,
με οδύνη θα εξοφληθεί
στις μοναχικές εκτάσεις του πόνου.
