Η φυγή έχει το χρώμα του Σεπτέμβρη
τότε που σωπαίνει κι αλλάζει χρώματα
ακολουθώντας μοναχικά τον μύθο,
την αθανασία της πέτρας σε μέρες θνητές
εκεί που το χώμα βουλιάζει
κι η άμμος βαθαίνει το ρήγμα της γνώσης
στις φθαρτές συμπληγάδες του βίου.
Κι εκεί που φαίνεται πως δεν άλλαξε τίποτα
άλλαξαν όλα κι ολύμπιες πληγές άνοιξαν
από γνωστές επιλογές
χρόνια υποθηκευμένες σε χώρους ονείρου
σε λειτουργίας όρθρους
στις αλάνθαστες ευθυγραμμίσεις της πίστης
σμίγουν όλοι οι δρόμοι
καταργώντας το προαποφασισμένο της μοίρας.
Τώρα μόνος σου φυτεύεις ήλιους,
σε φεγγάρια αφήνεις αποτυπώματα βουβών λέξεων
βάζοντας στην τσέπη κομμάτια ουρανού,
για να θυμίζουν περάσματα
στις αποστολές άγνωστων συνόρων
διεκδικώντας από τον άνεμο
ν' ανοίξει όλα τα πανιά,
για να περιτρέξεις την γη
θρυμματίζοντας ένα-ένα τα σύννεφα
στα καλέσματα των ανειρήνευτων διαδρομών
που συνειδητά επέλεξες να διασχίσεις.
