Η ασχήμια του κόσμου
δεν είναι ποτέ αρκετή
για να χαλάσει την ομορφιά
του υπόλοιπου.
Κι όσο η φρίκη θα ποτίζει
για να πνίξει τα όμορφα
εκείνα θα αντιστέκονται
αλληλοσυμπληρώνοντας όσα χάνονται
επαναφέροντας σταδιακά εκείνα τα όνειρα
που λαίμαργα προσθέτουν
νέες συμμετρίες
στην ασυμμετρία του κόσμου.
Ίσως γιατί δύσκολα
εξοντώνεται η ομορφιά
καθώς λυπαίνει διαρκώς
τα κύτταρα των ανθρώπων...
