Το λίγο του χρόνου, όχημα
μιας φυγής λυτρωτικής
από το εφήμερο όνειρο
στην μετάβαση μιας λύπης
που αστράφτει την εμμονή ενός τέλους
ακυρώνοντας ηθελημένα την μοίρα,
θέλοντας να απαλλαχθεί οριστικά
από ήττες που σημάδεψαν την ζωή
στις πολλές μάχες που έδωσε
με ελάχιστες φορές να φτάνει σε νίκες,
χρησιμοποιώντας την δύναμη του μυαλού
σώζοντάς το από την δίνη
στις ατελείωτες ροές των σκέψεων.
Η λευκότητα της άρνησης
σε πέλαγο βαθύ
διατηρεί το ναυάγιο
στο ίδιο σώμα, με άλλο όνομα,
απαλλαγμένο από μαρτύρια,
ακολουθεί μεθοδικά την στρατηγική
εξόντωσης των συναισθημάτων.
Τώρα πια, κάθε νέα στεριά
φέρνει πλούτο στην ευδαιμονία γνώσης αστραφτερής
συνεχίζοντας τον θάνατο ενός λυγμού
που διαταράσσεται
σκορπίζεται
ακολουθώντας της σιωπής το ανάγλυφο βήμα
με μειωμένες αντιστάσεις,
σε απαθείς θριάμβους
προσκυνά μια λάμψη περαστική
ψάχνοντας την δικαίωση... στην ανάμνηση.
