Γυρίζω σελίδα μα πάλι άκρη δεν βρίσκω,
είναι που κουράστηκα
τα μάτια σου να διαβάζω,
τα γράμματα μικρά
τα λόγια μισά,
ξεφλουδισμένες λέξεις στο πουθενά.
Έμειναν οι χυμοί μιας άνοιξης που πέρασε
κι ενός καλοκαιριού που έφθασε
με ναυαγισμένες σελίδες
σε βυθούς μυστικούς
διαμελισμένες
αυτοαναιρούνται σε χάρτινο κόσμο.
Κράτησα ανυπότακτα νοήματα
εκεί που τα φωνήεντα και τα σύμφωνα
συνθηκολόγησαν δεσμούς στα ξαφνιάσματα του νου
στα ενυδρεία της αγάπης,
φυλάκισαν τα τραγούδια που έστειλες,
εγκαταλείποντας τις μάσκες
κρατώντας μόνον
τον απόηχο μικρής θάλασσας
σε πέλαγα κλειστά
με δίχτυα μαζεμένα
στα παιχνίδια του έρωτα που πια έχει χαθεί.
Τώρα οι βάρκες λύθηκαν
με τον σιρόκο να φυσά τα μίλια
για γιαλούς απρόσιτους
με τα κύματα να κλείνουν όλες τις σιωπές
στα παραγάδια της λύπης.
