Εκείνο το λίγο, το ελάχιστο, το σχεδόν αδοκίμαστο
τρυπάει την καρδιά κι αγκαλιάζει τις λέξεις
μη μπορώντας να δώσει απαντήσεις
σε βασανιστικά ερωτήματα,
με εμπρηστικές διαδικασίες
άλλη μια φορά ανάβει το πυροτέχνημα
της χωριστής ζωής
με τις ψηφίδες να καίγονται μια- μια
στο παρανάλωμα της θλίψης
στο ολοκαύτωμα ταπεινών πόθων
ικετεύοντας το νερό να ξεδιψάσει φόβους.
Προαποφασισμένη πίκρα μπρος σε μια δύση
βαλσαμωμένοι εραστές κοιτούν κατάματα τον θάνατο
καθώς περνούν στο βασίλειο των λυγμών
πέτρινα είδωλα στην ερημιά λάβας που στέγνωσε
αφού πρώτα μετάλαβαν συναισθήματα
παραδομένοι αυτοεξορίζονται
ταξιδεύοντας με σπασμένα φτερά
στο πολύ της μνήμης
στα απέλπιδα "θέλω" χαμένου παράδεισου.
Με τρυφερές λύπες αφήνονται
στην εναλλαγή που ο χρόνος φέρνει
στην ευγενική ατελείωτη μοναξιά
αβοήθητοι στις μεγάλες νύχτες
μη μπορώντας να μετακινήσουν
την μεταφυσική μοίρα που τους βαραίνει.
