Άναρχα παιχνιδίσματα της μνήμης
επιστρέφουν
στης λησμονιάς τον ανορθόγραφο λογισμό
διαπερνώντας εικόνες οφειλής
ανεπίδοτες σε υλοτόμο άυλης ύλης
που λαξεύει στ' όνειρο φτερά
στους ώμους τα βάζει
να ταξιδέψουν την λήθη
ως τις πιο σκοτεινές κατακόμβες αστεριών
που φωτίζουνε πτήσεις
όμορφης ανάμνησης
να μη χαθεί το όραμα
το χτισμένο σε αναμνήσεις πεπρωμένου
φτασμένο από μακρινό παρελθόν
που νοσταλγεί σαβανωμένο, την ανάσταση.
Σε ποιους έρημους σταθμούς θα κάνει στάση
τώρα που βασιλεύει η σιωπή
με ανέμους να σκορπούν στάχτη,
κάηκαν όλα σε τελετές συγνώμης
σε συνωστισμούς εξομολογήσεων
ψάχνοντας την μοναδική ανελέητη έξοδο
που με νύχια σκάφτηκε
από λαθρεπιβάτες μνήμης
πάνω σε λέξεις ποιημάτων
και μουτζουρωμένων σελίδων
ταξίδεψαν ως εκεί που αγάπησαν κι αγαπήθηκαν
σαν να μην υπήρξαν ποτέ
εκείνοι που από πάντα υπήρχαν
κυνηγημένοι στις παράλληλες ζωές
στις αναχωρήσεις του τέλους
μ' αποσκευές τις θύμησες
επιβεβαιώνοντας μοναχικούς γυρισμούς
σε αγκαλιές άδειες.
