Δεν αντικρίσαμε ποτέ την ίδια θάλασσα
ούτε την ίδια λίμνη
μόνο τον ίδιο ποταμό ακολουθήσαμε
κι απ' άλλα ύψη
κι απ' άλλα περάσματα
να οδηγηθούμε
να φτάσουμε κάποτε ν' ακούσουμε τα κύματα
να ταξιδέψουμε στη ράχη
να πατήσουμε στα πατήματα τ' ανέμου
να σκαρφαλώσουμε στ' αστέρι, το ίδιο αστέρι
που η μοίρα καλούσε
για να φωτιστούνε τα πρόσωπα
να φύγουνε οι θλίψεις
κι ύστερα να θυμηθούμε τα ίδια ταξιδεμένα όνειρα
που έτρεχαν να προλάβουν
την αναπαράσταση σε επιτύμβιες στήλες
σε σύννεφα λόγια γραμμένα
που πέφταν πάνω στις ξερολιθιές
στα ολόχρυσα στάχυα
περιμένοντας να μαζευτούν από μας
στο ξύπνημα για ν' αλωνίζουν την χαρά
να φανούν οι δρόμοι
που πάνω τους θα χτίσουμε συναντήσεις, οικοδομήματα
αρχιτέκτονες πια, ανεξόριστων συμβιβασμών
γκρεμίζοντας πρώτα τα δάκρυα
κι ύστερα τα ίδια χέρια θ' άγγιζαν το μελάνι
να ζωγραφίσουν αγκαλιές και εδώλια αντικριστά
μετά να πάρουν λάβα ζεστή που κυλά
από ψυχή παραδομένη
να λαξέψουν εκμαγεία συγνώμης
που μιλούν ίδια γλώσσα
να υποταχθούν στις ίδιες παλάμες
ανοιχτές κι υψωμένες σε ικέτη ουρανό
αζήτητος ίσα με χθες
που τώρα ζητά να παραχωρηθεί
στρώμα να γίνει
να κοιμηθεί το όνειρο για να ξυπνήσει αληθινό
ανεστραμμένο στην κόχη
ενός μεσημεριού φτασμένου
που ισιώνει εκείνο που διπλώθηκε τόσες φορές
μα τώρα γενναιόδωρα αφήνεται σε ούριες αύρες
κινώντας για το μεγάλο ταξίδι
πάνω στις λαξεμένες πέτρες
που φωτοβολούν αντιφεγγίσματα
για να στεφθούν νικητές της αγάπης.
