Σαρκώνονταν τα όνειρα
όταν τα βλέμματα στρέφονταν σε πανσέληνο παραδομένη
αφημένη στο βυθό τ' ουρανού
με τα μάτια ν' ανεβαίνουν δισταχτικά
σε σιωπές που ανεμίζουν την κάθαρση
μιας αλήθειας που επεξηγηματικά βγήκε στο φως,
πόναγε
γεννώντας ασθενικούς σπινθήρες οργής
στα διαζώματα της θλίψης
εκεί που πληρώνονταν αδυναμίες θνητές
κι απομακρύνονταν σαν ρεύμα νερού οι σκέψεις,
εύφλεκτες αποδημίες παρέα με μελαγχολικούς ανέμους
μεγεθύνοντας ταξίδια μοναχικά
με αοριστίες άλλων και λέξεις πισώπλατες.
Συνθλίβονταν η συστολή
κι ούτε μια αναστολή
για υποκατάστατα δικαιολογημένου θυμού
με πληγές μετρημένες να αιωρούνται
στα περάσματα του χρόνου
αμετακίνητες ανάσες φόβου
που φωτιές έσβηναν
μη προκληθούν ξανά εγκαύματα ονείρων.
