Οι θρήνοι βουβοί
μέσα τους πνίγουν λυγμούς
που ακόμα δεν στέρεψαν
ταξιδεύουν μαζί με κύματα
για να βρουν στεριά απόκοσμων συγκινήσεων
να μορφοποιήσουν είδωλα ακίνητα
χωρίς λάμψη
μόνον φθορά διαβρωμένη
από τόσο νερό
που φθάνει πότε άγριο
και πότε σιωπηλό
σε δειλινά ανέσπερα,
χρυσίζουν την μελαγχολία
που ηττημένη θωρρά το απρόσμενο
για να βυθισθεί μαζί με τον ήλιο π' αγάπησε
σε ωκεάνια σκοτάδια.
Μένει στην ιστορία να καταγράψει το παράπονο
και μια αλαζονεία παθητική
στις αλλαγές που ο χρόνος έφερε
χωρίς να φέρνει ειρήνη στην ψυχή,
με τα λάφυρα της προδοσίας
να μην κοιμούνται
αλλά να προετοιμάζουν επιθέσεις
σε ανυποψίαστα θύματα καρδιάς
με άλλοθι τ' αστέρια που κρέμονται ηρωικά
σε μεταμεσονύχτιες προσεγγίσεις
στις ανέκκλητες και τελεσίδικες αποφάσεις
να καταδικάζουν την αφή σε εξορία ανάρμοστη
καταρρίπτοντας την απολογία
ως μέσο νόμιμης άμυνας
θωρακίζοντας έτσι τις αποστάσεις.
Μείνε αν θέλεις όπως είσαι,
όπου είσαι
εξυμνώντας τα σφάλματα
εξυψώνοντας την αδιαλλαξία
δικαιολογώντας τις τελικές αποφάσεις
που αυτεπάγγελτα ως θύμα καταγράφει
τον θύτη που ξέρει καλά να διαγράφει
εκκρεμοδικίες συναισθημάτων.
