Πως να πάρω απόσταση από αυτά που γράφεις
θηλιά γίνονται και πνίγουν σιωπές
στολισμένες με χαρακιές απουσίας
σε φιλί κόκκινο
σκορπισμένο σε άνεμο ξενιτιάς
με λάφυρα τη σκόνη
που μπαίνει σε μάτια πικραμένα
με αγλύτωτα δάκρυα
στην ιεροτελεστία του τέλους
που μόνος σου έδωσες.
Μυστικά πια, αναπολείς μόνος
σε χώμα μαρτυρικό που εκεί γεννήθηκες
όταν έσπερνες σπόρους
δοσμένους από μοίρα σκληρή
την ώρα που σε μύρωνε
ν' αγαπάς πολύ,
χωρίς δικαίωμα να κοινωνείς
αγάπης ταξίδι
να περιφέρεσαι σε κορμιά
μα στην γραμμή του έρωτα να είσαι απών
ζωής χαρά ολόκληρη να μη γευτείς
μα να μιλάς με λέξεις
αναλφάβητος στα περιθώρια
να ξεγελάς αισθήσεις
πληρώνοντας το τίμημα
με χάδια πληγωμένα
νοσταλγός με εξαϋλωμένα μάτια
να κοιτάζεις καθρεφτισμούς ασώματους
στα περιγράμματα εκείνων
που δεν μπορούν να ειπωθούν
στην απραξία της πέτρας
που κύλησε
χωρίς να βρει λιθάρι να σταθεί.
