Στιγμές κρυμμένες σε σιωπές
σε αναδυόμενα παράθυρα
αυτοπυρπολούνται με λέξεις
σε λόγους με γεύση απορίας στα χείλη
που δεν μιλούν
φορούν το αλεξίσφαιρο γιλέκο
μιας μουσικής που μεταφέρει μηνύματα
στο κοσμικό μιας άκοσμης επαφής
που γίνεται με τα μάτια
περασμένου ονείρου στο μεταίχμιο
σταματημένου, τσακισμένου, σε άδεια αυλαία
σε πράξεις συνενοχής
καταπατώντας όλες τις επαφές
τότε που χτενίζονταν σε νοικιασμένα δωμάτια
με την μοναξιά να καρφώνει καρφιά
σε σκοτεινούς τοίχους
και άνοιγαν πληγές
σε ιδρωμένα χέρια.
Ίσως νάναι η ικεσία κρεμασμένη
σε βλέφαρα σβησμένου ήλιου
που παρακαλά να ζεστάνει
ψυχές και σώματα παγωμένα
με ψεύτικες χαρές και χαμόγελα άνυδρα
χωρίς πνοή
καταχραστές μιας εξουσίας
στο αίνιγμα που φαρμάκι στάζει
για να ποτίζει ερωτηματικά αποχωρισμού
σε σελίδες αποκάλυψης
στην ανακατάληψη μιας φαντασίας
που ξεχάστηκε σε διαδρομές λύπης
καρτερώντας περιπάτους
που θα μπορούσαν να γίνουν σε ουρανούς ξάστερους
σε μονοπάτια συμπαντικά
καταργώντας σε μια στιγμή όλα τα λάθη.
