Μονόλογοι που ξεψυχούν
μπαίνουν αύρες από ανοιχτά παράθυρα
ν' ανασάνουν οι ώρες με γεμάτο φεγγάρι
να σπάσουν σιωπές
που για καιρό φυλακίστηκαν
σε άδεια δωμάτια
γράφοντας ποιήματα για κείνο τον έρωτα
που έζησε πεθαίνοντας πριν γεννηθεί
στην ύλη που αρνήθηκε να υποταχθεί
στους πόθους που εξαντλήθηκαν
μετρώντας μέρες-μήνες
ικετεύοντας αστερισμούς
να του δείξουν τον δρόμο
μέσα από δάκρυα και αίμα
γλιστρώντας, σέρνοντας να οδηγηθεί
σε ξέφωτα ισότιμης μάχης
με υπερτιμημένο αβίωτο
μονομάχοι του έρωτα
σε λάμψεις θραυσμάτων
ασώματων ψυχών
ενσώματες στις θυσίες λέξεων
και σε κείνο το λευκό που επιμελώς αγνοήθηκε
για χάρη της ακέφαλης πρότασης
στα περιγράμματα
στις τροχιές των άστρων
μεταθέτοντας ρήσεις και πράξεις
στον μέλλοντα που καταργεί ενεστώτα διαρκείας
ξεχρεώνοντας την υπόσχεση σιωπηλά
χωρίς επεξηγηματικούς όρους
στα σχεδιαγράμματα αορίστου χρόνου
εγκλωβισμένοι σε αγκαθωτά δίχτυα
για να τρυπούν κάθε φορά
σάρκες και σώματα σκιερά
στους βυθούς ουσιαστικών αναστολών
στους επιτάφιους της συγνώμης.
