Πάντα το βράδυ αργά, σχεδόν μεσάνυχτα
έσπερνες μοσχεύματα
για να μπορούν τα αθέατα να γίνονται θεατά
μέσα από δανεισμένες αισθήσεις
ανύπαρκτες κάποιες φορές
με περιφερόμενους στίχους και μουσικές
για να στήνουν χορό
οι γελωτοποιοί εξορισμένου πάθους
ποτίζοντας όνειρα
και πόθους βασιλικών
που σμίγουν με άρωμα άχρονων συγκινήσεων
σε θνητά σώματα
με ψυχές αθάνατες.
Δεν ήταν αρκετή η τριλογία παρένθετης κατάθεσης
σε κανόνες μυστικών συναντήσεων
διεκδικώντας τη μοίρα άσπαρτων σπασμών
δόκιμος
εξασκούμενος
στην τέχνη επίδεσης μιας πληγής αόρατης
να εφευρίσκεις άλλους τρόπους κάθε φορά
για να κρυφοκοιτάξεις
τον διωγμό της εξάντλησης από το φως
επιμηκύνοντας στεναγμούς και διαιρούμενες ανάσες
προσπαθώντας να κόψεις γόρδιους δεσμούς
κι όχι γαλήνια να λύσεις
απαγγέλοντας κατηγορίες ερήμην
ανθισμένων συναισθημάτων
στους ακαλλιέργητους κήπους της καρδιάς
αρνούμενος την εισφορά αναδυόμενης απολογίας
σε ξενιτιάς απαρηγόρητα τοπία.
