Έμαθα την πτώση μέσα στην απουσία.
Κι όμως συνάντησα την αγάπη
υποχώρησα στην αγάπη,
υποτάχθηκα στον ίδιο θάνατο μαζί σου.
Έδιωξα ήλιους
αναμνήσεις να θάψω, δεν μπόρεσα.
Ότι έχανα σήμερα
χθες μαζί σου το κέρδιζα
Αύριο μαύρα φεγγάρια
θα λούζουν τον δρόμο μου,
όμως εγώ πέθανα με τον ποιητή
όταν η καμπάνα σήμανε την πτώση μου.
Δεν αναζητώ τίποτα πια
ίσως να βρω μια άλλη νύχτα
κι ακάλεστη θα βρεθώ
στο χορό
που άλλοι στήσαν για χάρη μου.
Θλιβερά θα χορέψω
το ατελείωτο βαλς του θανάτου,
πένθιμα θα φορέσω
τ' άσπρο μου φόρεμα.
Ένα κυνηγημένο πουλί
στην άκρη τ' ανέμου
ίσα να βγει η ανατολή
θάχω σβήσει...
Σοφία Στρέζου
Μέσα απ’ την πτώση εξελίχθηκα.
Δάγκωσα τα χείλη μου
και μάτωσα την ψυχή
αμέτρητες φορές.
Μέσα απ’ την απουσία σου
έμαθα να ζω θαμμένη
λευκή ρίζα σε άνυδρο χώμα.
Αλήτεψα σε σκοτεινές αγκαλιές
και παρουσίες που ‘χαν
χαμόγελα ζωγραφισμένα στα χείλη.
Μια μαριονέτα κατέληξα και γω
που είχα στα χέρια μου δεμένα
δυο σκοινιά
Δεν θ’ αρνηθώ πως ήξερες να παίζεις
θανάτου κουκλοθέατρο
καλύτερα απ οποιονδήποτε άλλον.
Κατάπινα μαύρα φεγγάρια
καθώς όλη μου η ζωή
μια πτώση ήταν..
Μ. Νικολάου
