Μη νομίζεις πως χάθηκαν όλα
επειδή ο χρόνος ρυτίδιασε τις αποστάσεις του χάους
μετρώντας το τέλος του σκοταδιού
σε αγέννητη μέρα
με τον θυμό να επιζεί στην αποσύνθεση της οργής
να μαλακώνει, να λιώνει την ένσταση
των τριγμών, των αποδείξεων
αποκοιμήθηκαν
ορίζοντας το όνειρο
μέσα σε βουρκωμένα λόγια ποιητών.
Τότε ήσουν ζωντανός σε απολιθωμένο τοπίο
με παράθυρα ανοιχτά
που εσύ έκλεισες
νεκρώνοντας επικοινωνίες,
στυλώνοντας λέξεις κι αποφάσεις
παρμένες σε ιεροτελεστίες λησμονιάς
διεκδικώντας το τίποτα για σένα, για μένα
χαιρετούσες την αιωνιότητα
από την αναγκαιότητα του χρέους.
Ήδη στο λαιμό την καρδιά κρέμασες
χωρίς αλυσίδα πεθυμιάς
διαλέγοντας την έρημο,
με μυστικά αφανέρωτα
πετάς για το σύννεφο της συνθηκολόγησης
με μοναδικό αντίπαλο εσένα
της αντοχής σου παλιό γνώριμο
τύραννο και δυνάστη
διαγράφοντας ότι αισθάνθηκες
στις οάσεις άπαιχτου δράματος
με το αλάτι της θύμησης σε πληγές
που ακόμα αιμορραγούν.
