Έμαθα να ζω με τα κομμάτια
ένα με το δέρμα έγιναν
φίλοι μου
σε ώρες που η μοναξιά μεγεθύνονταν
και η σιωπή κύκλους έκανε
μάθαινα μακριά σου να ζω
να προσπερνώ την παρουσία σου
χωρίς να πονάω
από το θλιμμένο σου βλέμμα
ξέροντας πως κοίταζες
πως ήθελες μια λέξη να πω,
μετάνιωνες για όλα εκείνα
που δεν τόλμησες ποτέ σου να πεις...
Ζητούσαν οι λέξεις να δραπετεύσουν
ασφυκτιούσαν
κουράζονταν
επιτακτικά απαιτούσαν
να ελευθερωθούν και να ελευθερώσουν
ότι έπνιγε
ότι τύλιγε
να ξεδιπλωθούν
να στρωθούν σε άδειες σελίδες
κι ύστερα απαλά να διαβαστούν
με άρωμα μνήμης
να ξυπνήσουν αισθήσεις
γεύσεις κι αρώματα ξεχασμένα
απ' του χρόνου την δύνη...
Διαπερνούσα ουρανό για να μαζέψω χιόνι
ν' ακουμπήσω στ' αστέρια
που ξενυχτούσαν την συντριβή
μιας υγρής ολονυχτίας
στη ματαιότητα της δικής μου άρνησης
να πνιγώ στο φεγγάρι
που καλούσε τους φλεγόμενους λυγμούς μου
από πυρκαγιά που απλώθηκε
πυρπολώντας τις πτώσεις
πληγωμένης μνήμης
ρίχνοντας στον Καιάδα
αποκαΐδια αναμνήσεων
που με τον θάνατο χόρευαν
σ' ένα ταγκό
με άναρχους βηματισμούς.
