Στον άνεμο σ' έδεσα
να φεύγεις,
να σεργιανάς
σ' άλλους ουρανούς
να φυσάς μαζί του...ανάσες
να ξεπερνούν αποστάσεις
να γεύομαι αυτοσχεδιασμούς σχηματισμών
από δικά σου σύννεφα
κι ύστερα να πέφτουν οι στάλες σου
να δροσίζουν το δικό μου χώμα.
Πως αλλιώς θα μπορούσα να συναντήσω
το σώμα που στριφογυρίζει
στη συνήθεια
μιας απραξίας αθέλητης
που καθεστώς έγινε
στις λησμονημένες διαδρομές
μιας ανομολόγητης αλήθειας.
Σιωπηλή, αμετακίνητη
παραμονεύει η σιωπή στο παράλογο
που απαιτεί παύσεις
στα σκοτεινά υπόγεια της ψυχής
με τις τύχες μας μοιρασμένες
στο αδιέξοδο των λυγμών
στην γλώσσα που δεν μιλά
μετρώντας κρυφά τον χρόνο
παγιδευμένη σε λέξεις και στίχους
συνωμοτούν την απέλπιδη έξοδο
τραγουδώντας μελωδίες μιας άκαρπης υπόσχεσης.
