Φίλος σου...
της ερημιάς μου αερικό
σκιά που γλίστρησε
σ' αβίωτες αναμνήσεις
και την ψυχή μου βάσταξε..
σε κλεισμένο κοχύλι
να μη μπορώ
τον ήλιο κατάματα να δω,
μόνον ρωγμές ακτίνων
αχνολαμπυρίζουν
το ριγμένο στα βράχια του
όστρακο...
Φίλος σου...
σπασμένη φτερωτή σ' έρημο μύλο
που δεν γυρίζει
χάδι τ' ανέμου να μην μπορεί να γευτεί
μετρά περάσματα ήχων
κι αγγίγματα ήλιων
που ποτίζουν το ξεφτισμένο του δέρμα
στους περιστρεφόμενους κύκλους
μιας σιωπής
σε πλάνα βορειοδυτικών αναζητήσεων
με την καρδιά να φυσά τους παλμούς
γι' άλλους ουρανούς.
Φίλος σου...
που ψάχνει για χρόνια ανοιχτά
σε δρόμους κλειστούς
με άδεια όνειρα
μ' ελπίδες μετέωρες
στην άκρη του ταξιδιού
αναζητώντας μια καινούργια ζωή
ρίχνοντας άλλη μια φορά στη φωτιά
εκείνα που έζησε δίπλα στο ανέφικτο
της αθροιστικής μοναξιάς του.
