Βιώθηκε η απώλεια οδυνηρά
με λόγια πληγής φορεμένα
αλωμένα από συναισθήματα
από πάθος που χώραγε
σε σιωπηλά βλέμματα
σε τσακίσματα
σε τραυματισμένα όνειρα
σε ρωγμές αθώων ψευδαισθήσεων.
Έμεινε μια γλύκα
φρουρός σε θύλακα
μη τύχει και διαλυθεί
και γίνει σκόνη
φθορά σε χρόνο μέλλοντα
με φτερά γυαλισμένα
να σπουδάζει χαμόγελα στο ανέφικτο
να λικνίζεται στους κυματισμούς
της επόμενης θύμησης.
Τώρα πια δεν αγρυπνά για ενδεχόμενα
για ουτοπικά προσδοκώμενα
ρωτώντας τ' αστέρια
μετρά τα γράμματα που γέμισαν λέξεις
σ' αγγίγματα σιωπής
και στάλες που έφεραν θαύματα
στο μπουκάλι των αναμνήσεων
μ' αναμμένα φώτα
με παράθυρα ανοιχτά
κράτησαν σφιχτά γεμίσματα φεγγαριού
σε μεθυσμένα καλοκαίρια.
