Ζάλη που απ' τον καθρέφτη μου βγαίνεις
έχεις κάνει ταξίδι
απ' το φέγγος του φεγγαριού
ίσαμε δω
για να με βρεις.
Δεν κοιμάμαι,
περιμένω
το γυαλί σου αγγίζω
ψυχρό
στεγνό
τ΄ακουμπώ,δεν φοβάμαι
βγαίνεις
είδωλο σκοτεινό δραπετεύεις
γράφεις
απαντάς
ταράζεσαι
σκιρτήματα ανυπάκουα σε τυλίγουν
στην αμηχανία της ώρας
ξεχνάς προσχήματα
με το δάκρυ να φεύγει
για ότι χάνεται
για το όνειρο που σ' αναζητά
πληγή στη σκέψη σου
ο βιοπορισμός
μέσα σε σχήματα σκόνης.
Πως θα σωθεί το όνειρο
όταν αλλού είσαι
μα για αλλού ταξιδεύεις
με λέξεις προσπαθείς
να νικήσεις τον χρόνο
και στην άλλη πλευρά να βρεθείς
παραμιλάς μια προσευχή
γι' άλλη μια φορά
τα φτερά σου γυαλίζεις
και συνθηκολογείς με την ζάλη.
