Νερένιος ο χρόνος


Νερό που κυλά ο χρόνος
ξοδεύεται στην διαδρομή
δεν φτάνει στη θάλασσα
κουράζεται να συνομιλεί με τις όχθες
ξεχνιέται
κι έρχεται η στιγμή που το μαχαίρι
του χαρακώνει την μνήμη
δεν θέλει να θυμάται
το λάδι των στεναγμών
τις φυσαλίδες που δρόσιζαν βράχια
τις πέτρες που κράταγαν την ανάσα του.

Στοίχειωναν οι αναμονές
έμενε πίσω
τσάκιζε σιωπηλά
στις σύντομες συναντήσεις με θύμησες
με ψιθυρίσματα κλαδιών που χάιδευαν αισθήσεις
πουλιά που ξεδίψαγαν
ταξιδεύοντας στην αγκαλιά του.

Τότε ξύπναγε πάλι ο πόθος
να ταξιδέψει
να βρει την θάλασσα
να γίνει ένα με τον ωκεανό
να μεθύσει με τραγούδια σειρήνων
καράβια ν' αρμενίζουν στα κύματα
και κάθε φορά μια καινούργια ακτή
να ξεκουράζει τους πόθους του.

1 σχόλιο:

Μαρια Νικολαου είπε...

Από τα ωραιότερα που εχω διαβασει εδω μέσα

Μια γλυκια καλημερα