Εκεί που κοντεύει να ξημερώσει
με γυρεύεις
με συναντάς
με σιωπηλά βλέμματα
με τον χρόνο σταθμευμένο
σ' έναν μικρό ουρανό.
Με προσμονή στην καρδιά
μετράμε κόκκους άμμου
στην δική μας κλεψύδρα
μέχρι ν' απλώσουμε τα χέρια
θα υποθέτουμε
πως μπορούν να επιζούν
συναισθήματα αδιάβρωτα
σε καιρούς ανάδρομους
που δεν βυθίζονται
αλλά κυβερνούν τα κύματα
που σπάνε στα βράχια μας
χαράζοντας τα νερά της αβεβαιότητας
χωρίς να εξηγούν αλήθειες.
Ζούμε την απόλυτη συνενοχή
στης αγάπης τη στάθμη
τραβώντας αντίθετα της μοίρας κουπί
ενώ αθώα μάτια στάζουν συναίσθημα
μεθούν με φλόγες αρωματικών κεριών
την ώρα που οι φωνές χαμηλώνουν
κι αναστηλώνουν το φέγγος
εκεί που οι σκιές αφήνονται
παραδίνονται χωρίς σκέψη
στο ρυθμό της μοναξιάς που καίει
για να πληρώνουν τα σώματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου