Συμπαντικοί αυτόχειρες

Έμαθες να πληγώνεις τις νύχτες
και να πληγώνεσαι από αυτές
με μάτια ορθάνοιχτα
ανακυκλώνοντας εικόνες και σκέψεις
ματώνοντας την ορθότητα του ταξιδιού
στον χάρτη μιας ουτοπικής αναζήτησης.

Ιστίο σου η κλωστή
από την ανέμη που ξετύλιγε
το δικό σου παραμύθι
σε κόσμους ονειρικούς
που και μένα ταξίδεψαν
στην ανυπακοή μιας πυξίδας
σε ναυαγισμένες θάλασσες
στους παράλληλους μεσημβρινούς
στη γεωγραφία της δράσης
που όμως αδρανοποιείται
στη μέση ενός φόβου ανείπωτου
στην εξόρυξη μιας συναισθηματικής διαπλοκής
με το Όριο
με το Χάος,
με το Δέος
του αέναου
στους δακτύλιους
της Ανδρομέδας,
του Σείριου
σε κείνα τα σύμπαντα
της γνωσιολογικής προσέγγισης
της νομοτέλειας
των ήρεμων στιγμών
της απροσμέτρητης
και απροσδόκητης γαλήνης
που εμπεριέχεται
σε σιωπηλές μεταφράσεις
από αρχαίες γλώσσες

Οι ίδιοι αυτόχειρες
στιγμών που θα λύτρωναν
καταδικαστέοι
στην χειρότερη των ποινών
να ζούμε άλαλοι γεγονότα
στο συμπαντικό γίγνεσθαι
μιας κοσμικής λάμψης ...