Ι-σημερία

Αλάτι ριγμένο σε ανοιγμένη πληγή
που ο χρόνος δεν λέει να κλείσει
βουλιάζουμε στις μνήμες
στις αναμνήσεις που δεν ήρθαν
στο άχρωμο σιωπηλό σήμερα
στο χθες που έφυγε
στο αύριο που δύσκολα θα φανεί.

Τόσα διανύσματα
ακολούθησα για να σε φτάσω
ήσουν τόσο κοντά...
μα τόσο μακρυά...
χάθηκα ...
στους περιστρεφόμενους κύκλους
δε υπήρχε κλειδί για ν' ανοίξω
οι δρόμοι σβηστήκαν
μαζί με την τελευταία φλόγα
στην λαμπαδηδρομία των επιθυμιών.

'Εσκιζα χαρτάκια
πούχες ακουμπήσει εδώ κι εκεί
τα πέταγα στον άνεμο
τάκανα βροχή στα μάτια σου
κι οι λέξεις έφευγαν
μαζί με τα δάκρυα
φτερούγιζαν
στις ζώνες της άγνοιας
στις ζώνες της αναμονής.

Νομίζεις
πως θα μπορούσα να συγκρατήσω
ένα γαλάζιο
ένα πορτοκαλί
για να φυλακίσω μια ανατολή
που ξέφυγε της νύχτας
κι ήρθε εδώ κοντά
σε ισημερίες πολύπλοκες
σε καπνούς κι ομίχλες;

Στην ανεμόσκαλα κρεμασμένη
μόνο ένα τραγούδι ήθελα να πω
για κείνο το αντίο που στοίχειωνε
τις καρδιές μας
έφτανε για να καούμε αλύπητα
με ανυπόφορο πόνο...