Μνήμη γιορτής πήρες,την έκανες εικόνα
ζωγραφιά χωρίς χρώμα
οι λέξεις δεν χώραγαν πουθενά
μόνο μια αίσθηση υπαρκτής γαλήνης
δίπλα σε πρόσωπο
που δεν τολμούσες ν' αγγίξεις
η μουσική ταξίδευε στα δάχτυλα
που έγραφαν με σκιές
το πέταγμα στις αισθήσεις
ξοδεύοντας το απόθεμα σε μελάνι
της υπαρκτής σου ανάγκης
ζητώντας να κρατήσεις τη χίμαιρα
σε στιγμές
αγιάζοντάς την μ' ένα ποτήρι κόκκινο κρασί
σε στεγνά χείλη
τόσου χρόνου αναμονής
γράφοντας στους τοίχους
το ξεχείλισμα της δικής σου ψυχής.
Κι ύστερα η συνωμοσία της ώρας
έφερε το άγγιγμα
σε κρεμασμένες συγκινήσεις
στην αφή που αφέθηκε
για να κατοικήσει η προσμονή
μιας ανάλγητης επαφής
σε παράλληλη διαδρομή
μπλέχτηκε η αλήθεια με το όνειρο
που τόσο καιρό φύλαγες
στα μονοπάτια του νου.
Μετά όλα τελείωσαν
η φυγή ήταν η δική σου έξοδος
σε ότι μπόρεσες να ζήσεις
δικαιώνοντας τον παραλογισμό
μιας ουτοπικής αναζήτησης
στη χὠρα των λέξεων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου