Ωκεανοί Σιωπής

Πάει καιρός που έφυγες
κι από τότε ταξιδεύουμε
σ' ωκεανούς σιωπής
εσύ στο βορρά
μόνος να σκίζεις την νύχτα
κι εγώ στο νότο
να σκίζω της αγρύπνιας τ' όνειρο
ψιθυριστά
μη πάρει ο αγέρας το ψέμα
πως είμαστε μαζί
κύμα
που με την μορφή σου έμοιαζε
στη θάλασσα τ' ουρανού

Έσταζε το φιλί
στο σβησμένο φεγγάρι
χωρίς να μπορεί
να σε φέρει εδώ η βροχή
να με βρέξεις με δάκρυα αντάμωσης
να βραχώ,
ολόκληρη δάκρυ να γίνω
να κυλήσω στο σώμα σου
να πλύνω το πρόσωπο
τα μαλλιά
κι ύστερα να χτενίσω παλιές πληγές.

Γιατί ποτέ σου δεν έμαθες
πως είναι να κολυμπάς
σ' ωκεανούς σιωπής...