Εσπερινός Διάλογος (Αναστασία Τσόχα-Σοφία Στρέζου)

"Κι απ' τις φουρτούνες τις πολλές γυρίστηκα
μες στους ανθρώπους αυτοεξορίστηκα!"(Οδυσσέας Ελύτης)


Σ.Σ. Καλησπέρα,
φθάνουν μεσάνυχτα,
σε λίγο θ' αντριστραφούν οι ώρες
πάλι θα τρέξουν την μέρα να βρουν...

Α.Τ. Κι ανάβουν τα φώτα γιατί "φοβούνται"
το πιό βαθύ σκοτάδι
λίγο πριν την αυγή ...

Σ.Σ. Εκεί θα με βρεις
να βυθίζομαι
να χάνομαι
στο βαθύ του σκοταδιού
μη τάχα με δει η αυγή
και φοβηθεί
που δεν μπορεί ρωγμή να βρει
για να γεμίσει με φως
τα σκοτάδια μου...

Α.Τ. Είναι που φοβήθηκαν οι λέξεις τα χείλη
κρύφτηκαν στη πιό βαθιά ρωγμή
σ'ένα όνειρο που σαν ξυπνήσω
θέλω να είναι εκεί ...
στα χρώματα τα μενεξιά
ν'αντέξει
για να βρω αντοχές ...

Σ.Σ. Το όνειρο φοβάμαι
μη ξυπνήσω
και δεν το βρω εκεί που το άφησα
εκεί που κάθε βράδυ τ' αφήνω
μη με γελάσει η παρουσία
που ως χθες απουσία ήταν...

Α.Τ. "Απροσδόκητα μπήκες, στη σχισμή των ονείρων μου..."
χαμένη μάχη ...
απουσία...
παρουσία...
απουσία...
παρουσία...
απουσία...
απουσία...
απουσία...

Σ.Σ. Α-προσδόκητο
Α-προσδιόριστο
Α-νεξιχνίαστο
Α-ναπόσπαστο μέρος της ζωής μου
κι η παρουσία σου
κι η απουσία σου
στην ίδια Α-νακολουθία με βγάζουν
με οδηγούν Α-πρόβλεπτα
στα βήματα του δικού σου ονείρου...

Α.Τ. Εκεί που νυχτώνει...
κάπου εκεί ...
κρύβονται οι αόρατες λέξεις ...
εκεί που ανείπωτα και ειπωμένα
σε μια καληνύχτα που δεν ακούς
νανουρίζονται ...
εκεί που δεν σε βρίσκω
κι επιστρέφω ...

Σ.Σ. Μη δίνεις σημασία στις ορατές
τις αόρατες λέξεις διάβασε
εκείνες
που για σένα μιλούν
σ' ολα τα σχήματα
σ' όλα τα Α-σύνορα
στη μοναδική γεωγραφία που έμαθα
αυτή του μυαλού σου
εκείνη με κατέκτησε πρώτα
για να κατακτηθώ μετά
από το Α-σύνορο της ψυχής σου...

Α.Τ. Κι είναι οι λέξεις, τελικά,
γνώριμη γραφή σε γράμμα χιλιοδιαβασμένο...
ξεκλειδώνουν με τριγμούς συρτάρια μνήμης...
κι η σιωπή
ένα ρυάκι που βρήκε
το δρόμο του ανάμεσα στις λέξεις
δίχως να σβήνει το μελάνι, μόνο ταξιδεύει
της ψυχής ... τα όνειρα ...

Σ.Σ. Βίωσα τη σιωπή
σε ποταμούς λέξεων
με διανυκτερεύοντα μελανοδοχεία
με αφίξεις κι επιστροφές
στο πουθενά της δικής σου διάστασης
με φόβο, αγάπη, θυμό,
αγκάλιασα όλες τις στιγμές
που έφταναν στη δική σου θάλασσα
στο θαύμα που ανήκουν
όσοι με τόλμη μπορούν ν' αγαπούν..

Α.Τ. Στης νύχτας τους αντικατοπτρισμούς ...
εκεί σε θυμάμαι ...
εκεί σε φυλάω...
εκεί σε αγγίζω...
σε όλες τις αποχρώσεις των λέξεων σου
μια σταγόνα μελάνι
ζωγραφίζει κόκκινα μισοφέγγαρα ....
μια υποψία αλήθειας
κρυμμένη στη σιωπή ...
πριονισμένα περιγράμματα μνήμης
σημαδεύουν μια ρυτίδα βροχής
απ' το δικό σου σύννεφο ...
και μένω με λόγια μισά ...
χέρια μετέωρα ...
στα ανείπωτα ..

Σ.Σ. Καθρεφτίζονται οι λέξεις
στα φεγγαρένια περάσματα
αστερισμοί ψηλά στον ουρανό
που στη Γη κατέβηκαν
ξόδεψαν όλο το μελάνι
μέσα σε μια νύχτα μόνον
για το αδοκίμαστο
για κείνο που περιφέρεται χλωμό
ζητά να φωτιστεί
από την λάβα της μνήμης
από αστραπές και λάμψεις
από τον στεντόρειο ήχο του ανείπωτου
τόξα με χρυσό νήμα
που σημαδεύουν την καρδιά
πετώντας ρόδα αντί για βέλη...

Α.Τ. Αγάπη ...
ελευθερία ανέγγιχτη από λέξεις κι ενοχή ...
λογομαχεί με τη ζωή στο παραλίγο ....
αήττητη στα όρια ...
αντιστέκεται στου χρόνου τα χάσματα ...
καρτερεί τη στιγμή
που η νύχτα κουρασμένη
θα ξαποστάσει στη παλάμη μου ...
σ'ατέλειωτη γραμμή ονείρου τεντωμένη ...
λάβα να σκορπιστεί στο κόσμο
το πιό μικρό απ' την αγάπη μου
για σένα...

Σ.Σ. Σ' αγαπάω κι ήθελα να το ξέρεις..