Βουλιάζω στο "Τώρα"

Βουλιάζω σ' εκείνο το "Τώρα"
που κρατά μια αιωνιότητα
όπως ο ήλιος βουλιάζει στη θάλασσα
παίρνοντας μαζί του
όλες τις αποχρώσεις του δειλινού
τραγουδώντας τη δύση του
στα σκοτάδια που έρχονται
σε φεγγάρια σβηστά
στα πετάγματα σπασμένων φτερών
σε ξεβαμμένα χρώματα.

Τώρα οι λογισμοί κρύφτηκαν
στην άκρη τ' ονείρου που χάθηκε
μαχαίρι καρφώθηκε στην καρδιά
αόρατα την πλήγωσε
κι οι μέρες, οι νύχτες μίκραιναν
και τα σημάδια δεν φαίνονται πια
με τα τηλεσκόπια της ψυχής,
χάλασαν

από τα δεσμά που λύθηκαν
από την μαγεία που χάθηκε
σ' ανείπωτη σιωπή...

4 σχόλια:

ΕLΕΝΑ-ΒUTTEFLY είπε...

Πόσα "Τώρα" μαγευτικά
χάνονται σε ηλίου βουτιές
μη βλέποντας ξανά
χαρούμενο ξημέρωμα?

Το ποίημα σου μας ταξιδεύει στο παρελθόν..
Την Καλημέρα μου..

mar9659 είπε...

Ωραίοι στίχοι βαθυστόχαστοι που μέσα τους κρύβουν μια γλυκειά μελαγχολία...και μ'αρέσει αυτό..αλλά συγχρόνως μούφερες στην σκέψη μου κάποιους στίχους του Νικόλα Ασιμου και σου τους αφιερώνω είς ένδειξη γνωριμίας. Θυμήσου τότες που θυμάμαι
που σε συναντούσα στο σταθμό
κι ερχόσουν τότες που κοιμόμουν,φύσαγε τ'αγέρι σιγανό.

Ερχόσουν και με συναντούσες,ω ψυχή μου,πόσο,πόσο μ'αγαπούσες.
Ερχομουν και σε συναντούσα, ω ψυχή μου,πόσο σ'αγαπούσα.

melian είπε...

περιεργη αισθηση αυτη η βουτια στη μελαγχολία, που σε όλους μας μοιαζει αιωνια


...γιατι η πτηση δεν αφηνει ενα αναλογο συναισθημα οταν τη βιωνουμε ;

υιος ασωτος είπε...

Πήρα το θάρρος και την πρωτοβουλία και ανέβασα ένα από τα όμορφα ποιήματά σας στον μπλοκ που διαθέτω στο pathfider.gr ως υιος+ασωτος φυσικά με το όνομά σας εκ των προτέρων σας ζητώ συγνώμη, αν όμως δεν σας πειράζει πείτε το μου ώστε να το επαναλάβω. Τα νοήματα, ένοιωσα πειρασμό και θαυμασμό συνάμα. Καλήν εσπέρα