Γλιστρώ σχεδόν έρπομαι
για ένα σου άγγιγμα
να φτάσω τα δάχτυλα
που αναβλύζουν
λεηλατούν άπαρτο κάστρο
κι αιχμαλωτίζουν αισθήσεις
και βλέμματα κουρσευμένα
γεμάτα λαχτάρα.
Μια φωτιά καίει τη ζωή μου
πεπρωμένο μου διαγεγραμμένο
και μοίρα σκληρή
όρισαν να μη μπορώ
ν' αγγίξω ήλιο ζεστό
και θάλασσα λίμνη.
Δεν με πονάει τίποτα πια
τόσα βράδια
τους εφιάλτες σου σκούπιζα
και τ' αστέρια έπλενα
να σου δείχνουν τον δρόμο
την ώρα που με την ανάσα μου
τον ίσκιο σου ζέστανα,
σε ακατοίκητο σύμπαν
σε χρόνους κλειστούς
σε αλήθειες που δεν ομολογούνται
εμείς ψιθυρίζαμε
χάδια στον άνεμο..
4 σχόλια:
Έρπομαι πληγώνοντας ακόμη μια φορά
τα λάθη μου...
Σοφία εισαι σε μεγάλες εμπνεύσεις
Lets whisper..
Χάδια στον άνεμο..
Και θα φτάσουν στον προορισμό τους.
Πολύ όμορφο Σοφάκι μου.
Δέν με πονάει τίποτα πια τόσα βράδυα....Σοφάκι μου!!Υπέροχο!!Και συμφωνώ απόλυτα με την Μαρία είσαι σε μεγάλες εμπνεύσεις.
Δεν με πονάει τίποτα πια
τόσα βράδια
τους εφιάλτες σου σκούπιζα
και τ' αστέρια έπλενα
να σου δείχνουν τον δρόμο
την ώρα που με την ανάσα μου
τον ίσκιο σου ζέστανα!
Καταπληκτικό Σοφία!!!
Δημοσίευση σχολίου