Οι φωνές σώπασαν (Mαρία Νικολάου-Σοφία Στρέζου)

Τώρα που οι φωνές σώπασαν

τα μάτια μου που τόσα λένε

δεν μπορείς να τα δεις,

μη ρωτήσεις για κείνο το ταξίδι

που σχεδιάζουν

σε παράξενο τόπο

μ' αποσκευή το υγρό σου φιλί

που κάποιο βράδυ

σ' ένα σώμα αιθερικό έδωσες.

Ήταν όλα εκεί

αισθήσεις και παραισθήσεις

χωρίς στιγμιαία αλαζονεία

ούτε σχισμή στην αφή,

στην ανάσα, στο χάδι.

Αν με κράταγες τότε

ίσως νάχε σταματήσει η μάχη,

μήτε τα δάκρυα θα καίγανε

τα βλέφαρά σου με πόνο βαθύ,

στους παράλληλους δρόμους

που δεν θα συναντηθούν ποτέ...

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ

Τώρα που οι φωνές σώπασαν γύρω,

η δική μου φωνάζει εντός μου

και σε καλεί κάθε στιγμή... κάθε νύχτα,

κάθε Ανατολή...

Τώρα που οι φωνές γύρω νέκρωσαν,

η δική μου ψυχή ουρλιάζει

αφήνοντας ήχους με τ' όνομά σου

πάνω στα κύματα.

Σε κείνα τα κύματα του Ευβοϊκού

που χρόνια μαζί παλεύαμε...

Τώρα που γύρω οι φωνές σώπασαν,

η καρδιά μου δεν τολμά να σταματήσει,

γιατί βαθιά μέσα της θα χει πάντα εσένα.

Και συ...

πρέπει να μείνεις ζωντανός

σε κάθε αέναη θύμηση...

ΜΑΡΙΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ