Συσσωρευτής ψυχής.

'Εμεινα να κοιτώ τη βροχή
κι όλους τους κεραυνούς
τους κράτησα
στον συσσωρευτή της ψυχής
για κείνους τους καιρούς
που το ρεύμα
δεν θα διαπερνά το σώμα
για να θυμάμαι
την ένωση του γαλαζοπράσινου
σαν ενώνονται δυο κορμιά
αφημένα στην άκρη
λίγο πριν καούν
από τις λάμψεις τους.

Υ.Γ. Έμπνευση από φωτογραφία Μαρίας Νικολάου.

19 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Έμεινα να κοιτώ το φωτισμένο πέλαγο
των αισθήσεων.
Να ταξιδεύω σιωπηλά στις αστραπές των ματιών σου, και να μαζεύω τις στάλες που βρεχαν το πρόσωπό μου
Εμεινα να κοιτώ, τη ζωή που πέρασε.. τη ζωή που θαρθει..

Ανώνυμος είπε...

Επικίνδυνο να συσσωρεύεις αυτές τις ηλεκτρικές εκκενώσεις μέσα σου, Σοφία. Συνήθως βραχυκυκλώνουν κάθε κύτταρο.
Καλή σου μέρα.

Angel ^j^ είπε...

ελπίδα και γαλήνη
-(πράσινο και γαλάζιο)
καλό κατευόδιο για ..'άνυδρους' καιρούς ...

ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΕΣΣΗΝΗΣ είπε...

Μες στ’απόβροχο της επιθυμίας,
κάτω απ’τα χρώματα του ξαφνιασμένου ουρανού,
ένα τραγούδι ερημικό
που χάνονταν στα βήματά μας,
έκλαιγε απόψε
μες στη νύχτα της καρδιάς μου
_____________

Καλημέρα, Σοφία!

Ανώνυμος είπε...

...Και αν ποτέ χρειαστούν... μπορεί και όχι...

Πολύ όμορφο σαν το γαλάζιο μπαίνει στο πράσινο της θάλασσας που τα χωρά όλα μέσα της...

Καλησπέρα Σοφία

Τάκης Τσαντήλας είπε...

"Πέτρα και σκόνη
παίρνω απ' το σώμα σου
ζύμη ακριβή
για να σμιλεύω αναπνοές
και πορφυρά φιλέματα
στους ορειβάτες της σιωπής
και της απέθαντης ανάσας.."

Υπέροχο το εμπνευσμένο σου Σοφία μου..
Να είσαι και να περνάς καλά..

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

αυτος ο συσσωρευτης της ψυχης πες μου ποσα χωραει...;
και ποσα αντεχει να χωραει...;
τον εχουμε γεμισει θαρρω τοσο πολυ και ακομα βαζουμε...και θα βαλουμε...

νεραιδενια φιλακια!!!

Βασίλης είπε...

Τι να κρατήσεις απ’ τη βροχή;
Κι απ’ τη στιγμιαία ένταση του κεραυνού;
Κι η θύμηση αρκεί
Να περισώσει
Την έλλειψη απ την ένωση τη μοναδική
Όταν θα έχει μείνει μόνο
Σαν παλιά φωτογραφία, κιτρινισμένη;

Σε κείνους τους καιρούς
Που το ρεύμα δε θα διαπερνά το σώμα
Και μόνο η ανάμνηση θα γεμίζει
Το παρατημένο στρώμα,…

…………………………………………………
όμορφος και πικρός ο συσσωρευτής σου
κι όση πίκρα φέρνει στο νου,
άλλο τόσο μου φαίνεται
ότι κάποτε θα είναι απαραίτητος,…

Την Καλησπέρα μου Σοφία

mauveair είπε...

δυο κορμιά στην ίδια λάμψη, αενάως μαζί...

lakis είπε...

Όμορφη εικόνα, υπέροχοι αισθαντικοί στίχοι. Μέρα καλή

eva είπε...

Όταν η εικόνα γίνεται ποίηση και η ποίηση εικόνα... Υπέροχο, Σοφία.
Χαρά μου που μπορώ να επιβραβεύσω αυτή την προσπάθεια. Σε περιμένει το βραβείο σου, πέρνα όποτε θέλεις να το παραλάβεις.

Πολλά φιλιά :)

Χρίστος Σιψής είπε...

Κορμιά που καίγονται
στη μνήμη μου
το σκοτεινό παρόν μου
Σελαγίζουν.

Prodromos είπε...

Οποιος ξερει απο αστραπες ξερει και να τις απορροφα

ΑΛΙΚΗ είπε...

"Τα κορμιά που καίγονται απ'τις λάμψεις τους"...
Μια φωτιά η ένωση των ανθρώπων, φλόγες απ'τα μάτια, από κάθε πόρο του κορμιού...
Και μένουμε να κοιτάμε την ανάφλεξη σαν να έρχεται από άλλο τόπο, μα είναι της ψυχής μας

outcast poetry είπε...

Kάψε ο,τι σε πονά με τους κεραυνολυς σου
Και μακάρι να σου περισσέψουν

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...

Ευχαριστώ όλους τους καλούς/ες φίλους/ες που πέρασαν και άφησαν τις ανάσες τους. Καλώς ήρθαν και οι νέοι φίλοι/ες με τις όμορφες λέξεις του. Για άλλη μια φορά σας ευχαριστώ όλους/ες.

pandiony είπε...

αισθαντικά ωραία
ποίηση
και ψυχή!
θεά!

ekptwtos είπε...

την ένωση του γαλαζοπράσινου
σαν ενώνονται δυο κορμιά
αφημένα στην άκρη
λίγο πριν καούν
από τις λάμψεις τους.
ERWTIKOTATO!!!!

pandiony είπε...

Αman, κάλο ειναι μωρέ!