Αθήνα 1973 *Του Γιάννη Φίλη*

Άνεμος γκρίζας ανησυχίας
Πόλη που θυμάται τα παιδιά της
Με πληγές και πηγμένο αίμα στο μάρμαρο
Και τα παιδιά της
Σαν τυφλοί ψάχνοντας
Πίσω από άδειους τοίχους.

Εφτά λόφοι επισκοπούν την πόλη
Σαν κεφαλές Αθηνάς
Εφτά λόφοι
Από κυπαρίσσι, μάρμαρο κι ερπύστριες τανκς
Συνοφρυωμένοι από την φθορά των μύθων
Τ' αγάλματα που κείτονται
Πεθαμένα.
Παλιά ιστορία
Που επαναλαμβάνουν τα μαύρα πουλιά
Κάθε βράδυ
Ιστορία που ξέφτισε
Στα κελιά βασανιστηρίων
Και η πόλη που ξέχασε τους θεούς της
Και τρέφεται
Από τις σάρκες των παιδιών της.

Ο Οκτώβριος γύρισε με κύματα λεπτής βροχής
Που κατατρώγουν τη λευκή καρδιά του Παρθενώνα.
"Μην πάρεις τηλέφωνο, με παρακολουθούν
Αλλά νομίζω με υποψιάζονται μόνο", είπε
Φως υγρό στο δρόμο
Η σκιά στη σκοτεινή άσφαλτο.
Σ' ένα τραπέζι μετά από χρόνια
ο φοίνικας, σφαίρες των 45
Φυλλάδια προπαγάνδας
Αντίκες
Που κόστισαν μια περιουσία και δεν αξίζουν τίποτα.
Οι συνταγματάρχες
Τα σχέδιά του
Η πόλη και τα φαντάσματα
Που πλανιούνται .

Πυκνή νύχτα που αποκοιμήθηκα
Ο εφιάλτης
Και τα όνειρα σφαγιασμένα
Στο ναό με τα κλαδιά της ελιάς
Και οι φλέβες κομμένες
Στο πηγμένο αίμα οι σκέψεις μας
Και μια νύχτα
" Έπιασαν την Ελένη.
Έσπασαν τα πάντα. Σβήσε το φως
Τα σκαλιά στο πλυσταριό
Μέρα και νύχτα
που δεν υπάρχουν.
Στα μάτια μου το πρόσωπο
Το πρόσωπό της ποτέ δεν θα είναι το ίδιο
Αιωρούμαι στις ατέλειωτες νύχτες Ηράκλειτου
Ταυτότητες
Που ο χρόνος και οι περιστάσεις
Διαμορφώνουν
Κι ύστερα όλα τέλειωσαν."
Κοίταξε γύρω του
Πολύ αργά για ν' αλλάξει την ιστορία.

Νοέμβρης από μαύρα πουλιά
Κι αργότερα οι κρύες νύχτες
Στην πλημμύρα.
"Προσμένω την ασφάλεια
Αυτοκίνητα
Ξεροί ήχοι σαν πυροβολισμοί"
Μάτια σκοτεινά
Σαν το απόγευμα
Που έσυρε πολλά σύντομα πρόσωπα στο δειλινό
Επίλογος σύντομος
Σαν τις μέρες του.
Η σφαίρα διαπέρασε τον πνεύμονα
Δάγκωσε την άσφαλτο του Πολυτεχνείου
Άπλωσε το χέρι
Χρόνος σταματημένος.
Το βρώμικο κελί
Κόκκινη γραμμή που ξεκίνησε απ' το στόμα του
Τα όρια της νύχτας
Ανιχνεύοντας
Και πάγωσε στην άδεια σιγή.

Υ.Γ. Ευχαριστώ τον Γιάννη που μου το έστειλε με την εκτίμησή του.

11 σχόλια:

Εφιάλτης είπε...

Μου άρεσε πολύ το ποίημα και συγκεκριμένα ένα σημείο
"Πυκνή νύχτα που αποκοιμήθηκα
Ο εφιάλτης
Και τα όνειρα σφαγιασμένα
Στο ναό με τα κλαδιά της ελιάς
Και οι φλέβες κομμένες
Στο πηγμένο αίμα οι σκέψεις μας"

Ωραία δουλειά έκανε. Τα λέμε.

Ανώνυμος είπε...

Εξαιρετικό! Εικόνες που ταράζουν σπλάχνα.

jacki είπε...

Μπράβο στο Γιάννη.. Φταίνε τα βράδια, οι εφιάλτες.. Πανέμορφο είναι.
Καλημέρα.

Μαρια Νικολαου είπε...

Λέξεις ομορφες που μου ταιριαζουν..
Καλησπέρα και στους δύο

ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΕΣΣΗΝΗΣ είπε...

Ε λ ε υ θ ε ρ ί α!
Ποιος μπορεί
της κραυγής τον στόχο να προσδιορίσει;
Κανείς.
Την προέλευσή της μόνο.
Φωνή σαν κύμα αναδυόμενη
...
στον ουρανό το κόκκινο του φεγγαριού
αντάμωσε το αίμα της ελπίδας
...
κι εκεί
τη μέρα εκείνη
το αίμα πότισε καρδιές
αφυδατωμένες συνειδήσεις
και άνθισε, σε μια στιγμή
το όνειρο κι έγινε όραμα
___

Καλημέρα Σοφία

Unknown είπε...

Ἂν χτυπήσουν τὴν πόρτα, μὴν ἀνοίξεις.
Ὅσο καὶ νὰ χτυποῦν.
Πρέπει νὰ πιστέψουν πὼς τὸ σπίτι
εἶναι ἀδειανό.
Δὲν θὰ τὴ σπάσουν. Μὴ φοβᾶσαι.
Ἂν τὴ σπάσουν,
θὰ ξέρουμε πὼς μᾶς πρόδωσαν.
Οὔτε κ᾿ ἐγὼ τὸ πιστεύω.
Ναί, θὰ πυροβολήσω ἂν μποῦνε.
Ἐσὺ δοκίμασε νὰ φύγεις.
θὰ μπορέσεις.
Γιὰ μᾶς θἆναι. Τόση ὥρα
τριγυρίζουν τὸ σπίτι.
Κύταξε ἀπ᾿ τ᾿ ἄλλο παραθύρι.
Μὰ πρόσεχε.
Ναί, βλέπω. Χτυπᾶνε ἀπέναντι.
Μίλα σιγότερα.
Ἀκοῦς; Φασαρία; Τί νὰ γίνεται;
Κάποιον πιάσανε. Εἶναι γέρος.
Τὸν χτυπᾶνε τὰ σκυλιά.
Ἄτιμοι.
Πόσους θὰ πιάσετε; θὰ μείνουν
ὅσοι χρειάζονται καὶ περσότεροι.
θὰ μείνουν καὶ δὲν θὰ σταυρώσουν
τὰ χέρια.

A.Παναγούλης

roadartist είπε...

"Που κατατρώγουν τη λευκή καρδιά του Παρθενώνα" ..σαν μαχαίρι στην καρδιά..
Μου άρεσε πολύ το ποίημα..

Μαργαρίτα είπε...

"..Ο εφιάλτης
Και τα όνειρα σφαγιασμένα
Στο ναό με τα κλαδιά της ελιάς
Και οι φλέβες κομμένες
Στο πηγμένο αίμα οι σκέψεις μας.."

Πολύ δυνατό ποίημα!!!
Κι αυτές οι λέξεις πραγματικά
α ι μ ο ρ α γ ο υ ν ......

Την καλησπέρα μου καλή μου Σοφία***

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...

Ένα μεγάλο ευχαριστώ και μια μεγάλη καλησπέρα σε όλους.
Οι λέξεις σας ακριβές και τις κρατώ, μαζί και την αγάπη σας.
Όσο για τον Γιάννη, είμαι βεβαία,πως τα λόγια σας, θα τον αγγίξουν όπου κι αν βρίσκεται.

nikiplos είπε...

Καλησπέρα...
Πολύ ωραίοι στίχοι αναμφισβήτητα... κατά έναν τρόπο λίγο φρικιαστικοί... δεν ξέρω... νιώθω σαν να με μεταφέρουν στην ατμόσφαιρα εκείνη, σε εκείνη την ψυχολογία... σε εκείνα τα μαύρα χρόνια... τίποτε δεν είναι αστείο... κανείς δεν γελάει... οι σφαίρες των ανίκανων σκοτώνουν... δαγκώνουν την άσφαλτο και μαζί και εμάς τους ίδιους... τι να ονειρεύτηκαν άραγε... πόσες και πόσες σκέψεις δεν πέρασαν από το μυαλό τους μέσα στα σκοτεινά κελιά της απομόνωσης σακατεμένοι.... Τη μια μέρα σωστοί Ιατροί με σιδερωμένη φόρμα και κολλαριστό γιακά στο πουκάμισο... με το χαμόγελο του χαϊδεμμένου παιδιού στο πρόσωπο... την άλλη με ξεραμμένα αίματα, ταπεινωμένοι, απόκληροι διωγμένοι απο ένα συνάφι πρόστυχο αδίστακτων θρασύδειλων με καμμένα φρένα...
Ο Βασανιστής ύστερα από ένα σημείο φοβάται το θύμα του... ενδόμυχα φοβάται την πιθανή μελλοντική εκδίκηση. Έτσι υποσυνείδητα αρχίζει να απεργάζεται το σχέδιο της οριστικής εξόντωσή του... με πλάγιο τρόπο αλλά βέβαιο... χτυπάει δήθεν κατά λάθος περισσότερο στο κεφάλι... «Εκεί πρέπει να τον αλλάξεις γιατί θα τον σκοτώσει και μετά θα έχουμε προβλήματα»... Γνωρίζω έναν λοχαγό που σαχλαμάριζε με μια κοπελίτσα που είχε έρθει να δει τον αδερφό της... Ξέχασε τον βασανιστή και ένα άλλο άσχετο παιδί έπαθε ανήκεστο βλάβη... Σχεδίασαν όλοι μαζί με κακό τρόπο ένα ηλίθιο τροχαίο... Το παιδί πατήθηκε από ένα ταξί... το είπαν αυτοκτονία... Γνώρισα τον ταξιτζή πολλά χρονια μετά... πήρε τότε την άδεια... για να την πάρει είχε κάνει μήνες ψευδομάρτυρας... κι όλα αυτά για έναν φόβο μιας πιθανής μελλοντικής αντεκδίκησης...

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...

nikiplos...

Είκοσι χρόνια κρατώ στο αρχείο μου
αυτό το ποίημα. Τότε το πρωτοδιάβασα και το απείγγηλα σ' ένα φιλολογικό βράδυ. Συγκλονίστηκα. Η απαγγελία μου εκείνη, είναι από τις ελάχιστες που θυμάμαι. Το κουβαλώ μέσα μου. Συχνά ανατρέχω και το διαβάζω, ειδικά τέτοια εποχή. Δεν ξέρω τι θα μπορούσα να πω μετά από αυτό. Σκύβω με σεβασμό σ' ότι έχει γραφτεί, μ΄αυτό το ποίημα μ' ακολουθεί, με στοιχιώνει με τις εικόνες του κι αφήνομαι στη σιωπή.
Καλό βράδυ καλέ μου φίλε.Εκτιμώ βαθύτατα τις απόψεις σου.