αφήνοντας την απορία
χάθηκαν οι σκιές τους
στις ακτές της Αφρικής
γίνανε σύννεφα
πήραν μαζί τους τις σιωπές
δίχως τη σάρκα, δίχως το βάρος
σμίξανε τις καρδιές
κι αρνήθηκαν τη μοίρα
μείνανε σύμβολα
διώχνουν τη νύχτα
μα διώχνονται απ' τη μέρα
ταράζοντας θεριά
αφήνοντας βουνά κατάπληκτα
κορμιά ολοζώντανα
με τς ψυχές νεκρές.
2 σχόλια:
"Τους σταλακτίτες
των δακρύων σου ζωγράφισα
καθώς άκαμπτοι
απ΄ το πέρασμα του χρόνου
το φως του Προμηθέα καρτερούν
για να πετάξουν πάλι
αποδημητικά πουλιά
για μέρη που η φλόγα της αγάπης
θα φωλιάσει μέσα τους
τον ψεύτη χρόνο
μ΄ άλμα στο κενό
θ΄ αφήσουν πίσω τους
και μια μελωδική βροχή
θα συντροφεύει αναμνήσεις
από μέλλον μακρινό
και λαβωμένο.."
Τάκης Τ.
Υπέροχες
οι "δροσουλίτες" σου Σοφία μου..
Χαίρομαι που ανακάλυψα
τη σελίδα σου..
Που ξεναγήθηκα
στα όμορφα μονοπάτια
των στίχων σου..
Καλό σου βράδυ..
Σ' ευχαριστώ για τους *σταλακτίτες δακρύων* που άφησες
λυρικός όπως πάντα αν και στο τέλος
αυτή η πεσιμιστική διάθεση
*μελλον μακρινό και λαβωμένο*
καθορίζει ενορατικά ταξίδια
ή μήπως μια συμπαντική ένωση
κατά την Πλατωνική Μέθεξη...
να είσαι καλά
ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ
Δημοσίευση σχολίου