Πέτρινα βήματα με πρόσωπα πετρωμέναπερπατούν σε μια πόλη
γεμάτη ερείπια , σ' άγνωστους δρόμους
πέτρες κυλούν όπου πατούν
πέτρινες πατημασιές κι αέρας κίτρινος παντού
γυμνοί - χλωμοί - άλαλοι
μόνον η θύμηση του νερού
αντιφεγγίζει στα μάτια τους
λες και πατούν απαγορευμένο έδαφος
ξένοι μέσα στον τόπο τους
δεν το περίμεναν κι όμως συνέβη το αδύνατο
τώρα μια θυμωμένη φωτιά μέσα τους
σαν τους χτυπά το πρόσωπο
το μαραμένο ρόδο που σήκωσ' ο αέρας
σιωπηλά δέχονται το μαρτύριο
το αίμα τους τρέχει κρουνός
απ' τ' ανοιχτά στόματα των αθώων
το αίμα που χύνεται στη Γη
κυλάει απ' τα ρούχα
απ' τα δέντρα
απ' τις στέγες των σπιτιών.
ποιός αλήθεια θα μπορούσε να το σταματήσει;
όσο το μαραμένο ρόδο
θα κυματίζει στον άνεμο
αυτοί θα σέρνονται εκεί
ως την άκρη του ποταμού
για να ξεφεύγουν από την αναρχία
για ν' αγγίζουν το μυστήριο του νερού
που συνεχίζει να φεύγει
άραγε θα βρουν τη διαδρομή
ως τη μνήμη του αύριο
χωρίς πόνο, χωρίς μίσος
άραγε θ' ανθίσουνε πάλι
τα αιματοκυλσμένα χώματα
απ' τις φωνές των παιδιών
θ' αντέξουν τους χλευασμούς της ταπείνωσης
ή μήπως θα κουβαλούν αιώνια
την οργή ενός σπαραγμένου τόπου
... του τόπου τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου