Απόγευμα με δυνατή βροχή
κι αέρα
με μάτια υγρά ανοχύρωτα
γυμνά
η ψυχή άδεια
στέκεται 'κει
ανήμπορη ν' αλλάξει
τους δρόμους της καρδιάς
τους νόμους της καρδιάς
πονά σαν αφήνει
αυτά που αγάπησε
τα χρώματα που λάτρεψε
οι ήχοι την ακολουθούν σε μια νέα πατρίδα
δεν μπορεί
δεν θέλει να σπαταληθεί ξανά
σε νέες μορφές ερώτων
σε παλίρροιες άγνωστων βυθών
ψάχνει για απαντήσεις
σε σκοτεινές ενοχές
που συνοδεύουν διαδρομές ζωής
σε φθαρτά θραύσματα ονείρου
αρνείται τα θαύματα
που ζωντανεύουν εμπρός της
κρατά μόνο την αστροφεγγιά
την ώρα που γλυστρά και χύνεται
στο άδειο δωμάτιο
βιώνει τη στιγμή του παιχνιδιού μ' ελπίδα
στα μοριακά περάσματα του χρόνου
ίσως και να κουβαλά
γλυκές θύμησες και μνήμες
για να μπορεί να φτάσει στ' αδύνατα
ίσως τότε μπορέσει
ν' αποχαιρετίσει τον άνεμο μ' ένα χαμόγελο
να χορέψει στο χαλί των αστεριών
και να νικήσει το όνειρο
που φεύγει
χάνεται
ξεψυχά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου