Οι λέξεις της μνήμης

Και που να αποθέσω τούτο το βάρος

και πως να βγάλω τα λόγια

που φορώ νύχτα πάντα

και πάντα νύχτα με κυνηγούν

όλες οι λέξεις

μ' εξουσιάζουν

ανυπόμονες - σκονισμένες - παραδομένες

και μέσα από τα συντρίμια τους

να γίνουν πάλι

ζωνανές - αγαπημένες

περιπλανώνται πάνω στην ψυχή μου

ταξιδεύουν ως το ξημέρωμα

να προλάβουν τα θαύματα

που συντελούνται αθέατα

πίσω από μελανχολικές γεύσεις ονείρων

κι εγώ όλο να ξαγρυπνώ

με συντροφια τους λυπημένους Αγγέλους

μήπως και προλάβω τη θέαση των συμβόλων

μόνο η ψυχή μπορεί να τα δει

η ψυχή από μια σερνάμενη ζωή

που σγά - σιγά οχυρώνεται

μέσα σε απουσίες και σιωπές

σε λάθο χρόνο

σε λάθος πολιτείες

απεγνωσμένα ψάχνει για την Ακρόπολη

εκεί που η σελήνη μπορεί ακόμα

ν'αγγίζει ναούς και βωμούς

και σπασμένα αγάλματα

όπως τότε 2000 χρόνια πριν

σάμπως να ζούσε τότε

που οι λέξεις ήταν αγνές - αφόρετες

χωρίς το βάρος

χωρίς την ωδίνη της λησμονιάς.

πόσο αλήθεια πονάει τούτος ο ξενιτεμός

κι η λήθη θριαμβευτής

πραματευτής τώρα

στην αγορά των μπουλουκιών

πουλάει φτηνά

μια κληρονομιά άδηλη.

αχ και να μπορούσα

να τις δέσω τώρα

σε κλωστούλες ασημένιες

να τις κάνω χάντρες

εγώ που δεν φόρεσα ποτέ
ούτε μία

κοράλια από όνειρο και μνήμη

να τις κουβαλώ

να τις διεκδικώ

κι ύστερα να με διεκδικούν

ώσπου να τις αναστήσω

και πάλι μια νύχτα

σαν την αποψινή

με το βλέμμα στραμμένο

στη θέαση της άλήθειας.