΄Ισως και να ξέρεις
πόσο με ξάφνιασε
το άρωμα της φωνής σου
κι όμως
με άγγιξε ο ήχος της
το πάθος της σιωπής
που φέρνει μια άνοιξη
ένα δάκρυ στα μάτια σου.
΄Ισως και να ξέρεις
πόσο με πλήγωσε
η θύμηση από το βλέμμα
το ωχρό κάποιου φθινόπωρου
κι ύστερα πάλι από την αρχή
και πάλι μι' αρχή παραμονεύει
σ' ανεξερεύνητες περιοχές.
Πως είναι δυνατόν
φαντάσματα να οδηγούν φαντάσματα
σε θαμπά τοπία.
Με χέρια απλωμένα
ποιό μόνος
κι απ' τον ποιό μοναχικό χιονάνθωπο
ταξιδεύει με το πρώτο αεράκι
γίνεται τούφες χιονιού
στα χαμόκλαδα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου