Αναδύεσαι

Αναδύεσαι μέσα από πύρινους λυγμούς
προσπαθείς να προσανατολισθείς
μέσα από αντανακλάσεις που φωσφορίζουν
απ' την πλημμύρα των ματιών σου
γυρεύεις τη μνήμη να βρεις. Δεν μπορείς
κι όμως σε βλέπω να υπερασπίζεσαι ένα τώρα
να επιστρέφεις και να υποχωρείς αδιάκοπα.
Εκπόρθησες μια λάμψη για μια στιγμή
κι ύστερα καρτερικά περίμενες μια καταιγίδα
νομίζοντας πως είναι η δικαίωση μαζί με τη σοφία
μα ήταν γυμνή η αθανασία
κι όμως τραυμάτιζε το παρελθόν
όπως φοβόσουν την ορμή και τον θρίαμβο
θα μπορούσες να πλάσεις μια ζωή
αλλά δεν τόλμησες τότε
να ενδώσεις στους πόθους μου
δεν τόλμησες να περάσεις
από το όνειρο στην αιωνιότητα
σπάζοντας τη ροή της νίκης πάνω στο θάνατο.
Χωρίς ένα αντίο, χωρίς μια συγνώμη
μεταμορφώθηκες σε μια σταγόνα μεσημεριού
που πάγωσε τη νύχτα
ήθελες ν' απολαύσεις ατέλειωτα έναν κόσμο δίχως σύνορα
σχεδιάζοντας αγάλματα, λεηλατώντας όμως την ανάσα τους
διαθλώντας ορατά τον πυρετό σου για δημιουργία
πληγώνοντας ύπουλα το σώμα μου
κι ας απουσίαζα, κι ας βυθιζόμουνα μέσα σε σιωπές λευκές
υπερασπίζοντας τις λέξεις αγάπη- φως- ελευθερία.