μια-μια οι νωθρές σκέψεις φεύγουν
λυτρώνεσαι
το άγριο βλέμμα σου γαληνεύει
χαμογελούν τ' ασάλευτα χείλη σου
η καρδιά σου πετά
κι η φωνή σου σπάζει το φράγμα
θάβεις τον πόνο
κι άφησες το κακό στο βοριά
μόνο τις στάλες μιας σιγανής βροχής κρατάς
που θάθελες να πιείς σ' ένα ποτήρι
ένα τραγούδι ν' ακούσεις
ένα κερί που μυρίζει λιβάνι
και δίπλα σου ένα μελένιο πρόσωπο
π' ακουμπά στο δικό σου.
Τα κρύα σου χέρια ζεστάθηκαν
δεν κοιτάς πια έναν ήλιο που δύει
για να δεις το φως
κρατάς κλεισμένες μέσα σου
τις σπίθες π' ανάβουν φωτιές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου