Μόνο το τέλος

Τα δάκρυά σου σκότωσαν θλιβερά
τα γιασεμιά του κήπου μου
μα δεν υπάρχουν περιθώρια για νοσταλγία
υπάρχει η άρνηση για το ταξίδι
ακόμα κι οι σκέψεις φθάρθηκαν αδιάφορα
σκυμμένος μπροστά μου παλεύεις μ' αμηχανία
με τα χέρια στις τσέπες
επί χρόνια κούρσευες το κορμί μου
τώρα πως να επουλώσεις τόσα τραύματα;
πως ν' απαντήσεις σε τόσα γιατί;
πως ν' αναστήσεις ελπίδες;
αναποδογυρίζεις μιαν αλήθεια
μυθοποιείς, αναπλάθοντας την ίδια ιστορία
πόσα φεγγάρια ζητάς ακόμα να σκοτώσεις;