Αιώνες τώρα το ξημέρωμα έρχεταισε μας μοιάζει αιώνας
και κάθε νύχτα
πάλι αργεί να φανεί
κι είναι τόσες πολλές οι νύχτες.
Τότε που άγρυπνη έμενα
για κείνο το μικρό στίγμα
να φανεί το διάφανο
της σιωπής σου.
Πάλι απόψε η αγρυπνία
συντροφιά κρατεί
το όνειρο που εχάθει
περιπλανώμενο σε μια άδεια πόλη
στο σκοτεινό δωμάτιο
που φυλακίζει τον ίσκιο σου.
Ίσως η βροχή να σου κρατά συντροφιά
μη βγεις έξω και βραχείς
κι αν βγεις να ντυθείς καλά
πάντα η υγρασία
σου τρυπούσε την καρδιά
και το αίμα χυνόταν
στο λασπωμένο δρόμο.
