Νοτισμένα
μάρμαρα
θα
μυηθούν κάποιο χειμώνα
στα
χαρακώματα της απελπισίας
όταν
θα παραμονεύει ακόμα μια άνοιξη
στην
περιφέρεια του χρόνου.
Πάλι
από την αρχή
θα
λύνουν αινίγματα
κόβοντας
ξανά και ξανά
δεσμούς
γόρδιους
επιδιώκοντας
να δαμάσουν
με
επιμέλεια την προφητεία
που
για αιώνες ασκήτευε
στων
Δελφών την πέτρα
και
στα απαρέμφατα
αποσιωπημένων
χρησμών
φτάνοντας
ως τη λήθη της ανυπαρξίας
αφού
πρώτα ανταλλάξουν
ενδοφλέβιες
επιβεβαιώσεις
στο
σύμπαν.
Θα
αποστηθίζουν την αιωνιότητα
στις
χρόνιες πρέσες
που
κομπάζουν αναίμακτα συνθλίψεις
στου
απείρου τη σκιερή άβυσσο.
